Resensie van:

Sjoe, waar begin ‘n mens? Hierdie boek was vir my ‘n ware treinongeluk – en nee, ek praat nie van die spooktrein wat letterlik ‘n paar keer weer en weer in die storie teen ‘n muur vasry nie. Dit voel amper of die skrywer elke keer as hy by ‘n moeilike punt in die storie kom, sommer oor die spreekwoordelike haai spring. En nee, nie net een haai nie—op ‘n stadium spring hy oor ‘n hele trop haaie én Free Willy saam! (Vir die wat wonder, “jumping the shark” is ‘n term wat kom van ‘n ou TV-reeks, Happy Days, waar die karakters begin absurd raak het—en die reeks het dit nooit weer reggekry om ernstig opgeneem te word nie. Dieselfde kan ongelukkig gesê word van hierdie boek.)

Nou kyk, ek is mal oor hierdie genre, regtig. Gee my ‘n lekker riller en ek is in my element. Maar hierdie een? Hierdie een ontbreek als wat ek gewoonlik waardeer: geen subtiele verwysings nie, geen “show, don’t tell” nie. Dis asof die skrywer gedink het dat die leser te dom is om sy of haar eie verbeelding te gebruik. Alles word so in jou gesig gegooi dat jy amper voel soos ‘n marionet wat aan toue getrek word.

Die hoofkarakter, Gustaf Prinsloo, skryf nie net nie—nee, hy bloei byna vir sy kuns. Dis net jammer dat die adrenalien en angs wat sy demone aan die gang sit, blykbaar ook sy vermoë om logies te dink totaal uitgedroog het. ‘n Afgeleë huis in die Bosveld, ‘n pragtige rolprentvervaardiger, en ‘n “derde dimensie”? Dit klink soos die perfekte resep vir ‘n knetterende riller, reg? Wel, nee. Dit is meer soos die perfekte resep vir ‘n trein wat heeltemal van die spore af is.

Wanneer sy eks-vrou uiteindelik opdaag en die werklikheid in die storie inskop, is dit so bietjie soos daardie oomblik wanneer jy agterkom jou koffie het skielik ‘n vlieg in. Jy wonder hoe lank dit al daar is, en jy kan net nie meer aangaan soos voorheen nie.

Kyk, Leon van Nierop het seker bedoel dat hierdie roman ‘n skop in die rigting van ‘n onthulling moes wees, maar ek was heeltemal op die verkeerde spoor. Twintig jaar ná Adrenalien het ek gedink ons sou uiteindelik iets dieps en insiggewends kry. Wat ons gekry het, was eerder ‘n skop onder die gemoed.

Met al die klappe wat hierdie boek kry, moet ek darem sê, daar was so twee keer wat ek ‘n bietjie gewens het dat Gustaf darem êrens ‘n ware monster sou wakker maak, dalk een wat die storie weer op die regte spoor sou kon sit. Maar nee, dit was toe nie die geval nie.

Ek gee die boek twee sterre, en dit net omdat ek een of ander nostalgie het vir Leon van Nierop se werk. Ek is jammer, maar ek sal eerder aanbeveel om jou adrenalien op ander maniere te kry—soos om na ‘n regte trein te gaan kyk.